Ο Έρωτας Είναι Η Επανάληψη Της Βρεφικης Ηλικίας
Έρωτας σημαίνει απώλεια της πραγματικότητας. Ο άνθρωπος δεν μπορει να δει ποιος είναι ο άλλος. Το μόνο που βλέπει είναι οι ανάγκες του στο πρόσωπο του άλλου και πιστεύει ότι ο άλλος θα του τις ικανοποιήσει. Ο έρωτας εχει μέσα του επισης την εξιδανίκευση. Κάνουμε ιδανικό τον άλλο, χωρίς ατέλειες, σα να πρόκειται για κάτι το απολύτως καλό, εντελώς εντυπωσιακό, χωρίς ψεγάδια. Και περιμένουμε να μας ταΐσει, να μας φροντίσει, να μας ζεστάνει, να μας εμφυσήσει ζωή. Είναι η μαμά μας αυτή.
Όλα αυτά συμβαίνουν στον έρωτα. Ο βαθύς έρωτας, αυτός που δε βλέπεις τίποτα από τον άλλο αφορά τους ανώριμους ανθρώπους. Όσο πιο ανώριμος είναι ένας άνθρωπος, τόσο πιο βαθιά ερωτεύεται. Ψάχνει δηλαδή την μαμά που δεν είχε. Όταν έχεις μια καλή μαμά που σε φροντίζει και υπολογίζει τί ανάγκες έχεις εσύ καί όχι τί ανάγκες έχει εκείνη, τότε θα ερωτευθείς μεν γιατί θα παλινδρομήσεις στην βρεφική ηλικία και αναγκαστικά θα εξιδανικεύσεις σε ένα βαθμό, αλλα δεν θα χάσεις την πραγματικότητα. Θα μπορείς να δεις τον άλλο με τα ελαττώματα του και αν είχες μια μαμά αρκετά καλή στον πρώτο χρόνο ζωής θα καταφέρεις να ανεχτείς και τα μικρά διάφορα πράγματα που δεν είναι και τόσο καλά στον άλλο. Αν όχι, δεν θα ανεχτείς, θα γίνεις κτητικός, ασφυκτικός, επιθετικός, θα απαιτήσεις χωρίς να υπολογίσεις τον άλλο, θα θελήσεις να γίνεις το μωρό που κάθεται δεν κάνει τίποτα και περιμένει να έρθουν όλα εξ ουρανού.
Ο βαθύς έρωτας είναι μια μεγάλη αναπηρία. Ψάχνει κανεις να βρει τη μαμά που δεν ειχε. Όταν η μαμά, στον πρώτο χρόνο, είναι δοτική σε όλα, οταν είναι μία και σταθερή και δεν αλλάζει, οταν η επαφή μαζί της είναι παρα πολύ συχνή και με διάρκεια μεγάλη, και οταν η επικοινωνία έχει θέρμη και οικειότητα, αν συμβούν όλα αυτά δύσκολα θα δημιουργηθεί διαταραγμένη προσωπικότητα. Αν όμως η μαμά δεν είναι δοτική ή είναι μερικώς καί οταν θέλει εκεινη, οταν η επαφή μαζί της είναι αποσπασματική, οταν δεν απαντά στο μωρό με το βλέμμα τη φωνή το χάδι, και οταν δεν είναι παρούσα συνεχόμενα αλλα πολύ συχνά αλλάζει με τη νταντά ή άλλες φιγούρες (στον πρώτο χρόνο όταν συμβαίνουν αυτά) τότε είναι βέβαιο πως θα δημιουργηθεί ένας χαρακτήρας που δεν θα είναι ευχαριστημένος, θα είναι απαιτητικός μιας και δεν είχε την εποχή που έπρεπε αυτά που ήθελε να έχει, θα είναι δύστροπος, γκρινιάρης, θα προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι αξίζει να έχει την αγάπη γιατί θα νιώθει ότι δεν την έχει αλλά δεν θα το παραδέχεται ποτέ, θα φέρεται μεγαλομανιακά για να αναπληρώσει αυτή του την χαμηλή αυτοεκτίμηση (ξέρεις ποιος είμαι εγώ κτλ). Εάν σωρό προβλήματα δηλαδή.
Ο έρωτας είναι η επανάληψη της βρεφικής μας ηλικίας. Όσο πιο δοτική μητέρα είχε κανεις, τόσο ωριμοτερος και πιο ισορροπημένος θα είναι. Όσο λιγότερο δοτική μητέρα ειχε τόσο ανωριμότερος και διαταραγμένος θα γίνει. Δεν είναι θέμα τύχης λοιπόν η επιλογή στον έρωτα. Ασυνείδητα διαλέγουν οι άνθρωποι άτομα που μοιάζουνε στο χαρακτήρα της μαμάς, για να παίξουν το ρόλο της μαμάς και να επαναλάβουν εκεινη την περίοδο, επιθυμώντας αυτή τη φορά να τους δώσει όσα δεν τους έδωσε τότε. Οι τυχεροτεροι που είχαν τη δοτική μαμά, θα ψάξουν να την ξαναβρούν, θα ανεχτούν ευκολότερα και τα κακά της και θα ζήσουν ομαλότερα.
