Η διαταραχή αυτή χαρακτηρίζεται απο επαναλαμβανόμενη αποτυχία να αντισταθει κανείς στην παρόρμηση της κλοπής αντικειμένων που δεν προορίζονται ούτε για προσωπική χρήση ούτε για οικονομικό όφελος. Αντιθετα, τα αντικείμενα αυτά μπορεί να απορρίπτονται, να δίνονται σε τρίτους ή να συσσωρεύονται χωρίς να χρησιμοποιούνται.
Οι ασθενείς αυτοί βιώνουν αυξανόμενο συναισθημα εσωτερικής τάσης πριν, και συναίσθημα ικανοποίησης κατα τη διάρκεια και ευθύς αμέσως μετά την πράξη. Μολονότι συνηθως καταβαλλουν κάποια προσπάθεια για απόκρυψη της πράξης τους, δεν επωφελούνται όλων των ευκαιριών, οι οποίες διατίθενται γιαυτό. Η κλοπή ειναι κατ’ ιδίων πράξη, η οποία δεν εκτελείται με συνεργό. Το άτομο μπορεί να εκφράζει άγχος, αποθαρρυνση και ενοχή μεταξύ των επεισοδίων των κλοπών απο καταστήματα (ή άλλους παρόμοιους χώρους), αλλα το φαινόμενο αυτό δεν συμβάλλει στην πρόληψη της επανάληψης της πράξης.